یک روانشناس گفت: حسادت اغلب محصول موقعیت خانوادگی به ویژه نگرش مادر و روش‌های انضباطی اوست. علی سلیمانی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهارکرد: حسادت یک واکنش طبیعی است که کودک در برابر از دست دادن محبت واقعی، فرضی یا تهدید به آن از خود نشان می دهد.

وی افزود: واکنش حسادت بین کودکان کوچکتر و بزرگتر متفاوت است و بین کودکان کوچکتر واکنش حسادت به طور مستقیم یا غیر مستقیم بروز می کند.

این روانشناس عنوان کرد: واکنش مستقیم شامل لگد زدن، گاز گرفتن، ناخن کشیدن، کتک زدن رقیب و یا شخصی است که کودک آرزوی جلب توجه و محبت بیشتر او را دارد.

 وی تصریح کرد: واکنش غیر مستقیم شامل رجعت به رفتار کودکانه چون شب ادراری، انگشت مکیدن، جلب توجه یا ترس های تازه، دل بهم خوردگی، خرابکاری، بدزبانی و فحاشی و گاه ابراز محبت غیر عادی است.

سلیمانی، با اشاره به اینکه واکنش کودکان بزرگتر، پاسخ های حسادت آمیز متنوع تر و غیر مستقیم تر است، ذکر کرد: از جمله واکنش های رایج بین این قبیل کودکان پرخاشگری در مدرسه، زمین بازی، آزار رساندن به بچه های کوچکتر و حیوانات، خرابکاری، مخالفت کردن، بد خلقی، بی ادبی، شکایت کردن، نادیده گرفتن دیگران، دروغگویی، تقلب، به کار بردن کلمات زشت و بدگویی دیگران می باشد.

 این کارشناس ارشد روانشناسی در رابطه با علل حسادت در کودکان خاطرنشان کرد: حسادت اغلب محصول موقعیت خانوادگی به ویژه نگرش مادر و روش های انضباطی اوست.

 وی در پایان یادآور شد: مادران باید از توجه زیاد و کم نسبت به فرزندان خویش احتراز جویند و از به کار گرفتن شیوه های انضباطی ناهماهنگ و نا همخوان که هر دو از عوامل تشدید کننده حسادت هستند بپرهیزند.

منبع: ایسنا